Dag 13: Van weidse uitzichten naar nauwe gangetjes

Vandaag was in een woord: Geweldig! Esther en ik zitten nu om half 10 's avonds op een ligbedje naast het zwembad van de Desert Pearl Inn in het donker te genieten van de sterren, een boekje en de heerlijke geur die er hangt. Dat viel ons bij de Grand Canyon ook al op. De lucht ruikt heerlijk, naar naaldbomen en vrijwel geen ongedierte. Merijn en Romee liggen nog in het zwembad (want gaat pas om 23.00 uur dicht in plaats van 21.30 uur) en Anne is op de kamer haar favoriete serie op Netflix aan het volgen (goede wifi). Esther zit lekker in een boek gedoken en ik schrijf dit blog.

We zijn vanochtend vroeg opgestaan. We moesten ons om 10.45 uur melden in Page en dat ligt 2,5 uur rijden verderop. Geen straf overigens, want de omgeving waar je doorheen rijdt is mega afwisselend en beeldschoon. Rotsen en bergen in allerlei kleuren (grijs, groen, wit, geel, oranje, rood) of de aarde die weg is gezakt in een verder vlak landschap. We zijn keurig op tijd en melden ons. Kort erna wordt ons gevraagd of we een "tight schedule" hebben, want het blijkt dat ze een foutje hebben gemaakt en overboekt zijn. We mogen dan voor 50% van de prijs mee. Het klinkt verleidelijk, maar we doen het niet. We willen ook op tijd in Springdale (Zion NP) zijn. Blijkbaar hebben enkelen het wel gedaan, want we kunnen zonder problemen om 11 uur met de groep weg. Onze gids is Bob. Een leuke man vol verhalen. Hij is docent wiskunde geweest en al twee keer met pensioen gegaan. De eerste keer drie jaar terug en recent in mei weer. Ik vraag hem hoe iemand twee keer met pensioen kan gaan. Hij gaf aan dat ze hem gevraagd hebben, na de eerste keer, om aub weer aan de slag te gaan als docent. Hij heeft uiteindelijk toegehapt als hij maar alleen les hoefde te geven, voor de helft van de week en geen vergaderingen. Klinkt als een goede deal. Op dit moment is het enige dat hij nog doet tours verzorgen naar de Horseshoebend Canyon (voorheen Secret Canyon). De slotcanyon ligt in het Navajo-reservaat en het stuk land waar de canyon in ligt is van de familie Manson (een giga stuk land zover het oog reikt), waarvan 1 familielid eigenaar is van Horseshoebend Canyon Tours. Hij is een van de weinige niet-indianen die de tour verzorgt. Hij mag dat doen omdat hij de familie erg goed kent. Hij heeft de ouders, kinderen en kleinkinderen in de klas gehad. De rit naar de canyon gaat off-road in een soort van jeep waar 15 man achterop kan in drie banken met overkapping en de rit duurt ongeveer 30-40 minuten. Alleen de rit is al mooi. we rijden over rotsen en mul zand en ondertussen vertelt Bob van alles over de planten die er leven, waaronder Sage. Van elke soort had hij al wat 'samples' verzameld en deze worden rondgedeeld. Hij vertelt veel over hoe ze gebruikt werden en worden door de indianen. Veelal als medicijn, maar ook als thee of zeep of om manden van te maken.

Hierna gaan we de slotcanyon in. Het is onbeschrijvelijk mooi. De vormen, de kleur en de strepen in de rotsen. De wanden worden steeds hoger en komen dichter bij elkaar. De bodem is vlak en bedekt met fijn zand. Af en toe komt de zon omlaag de canyon in tot aan de bodem. We blijven foto's schieten.

Morgen een rustdagje in Springdale bij het zwembad en waarschijnlijk een lichte wandeling. Overmorgen gaan we de Narrows wandelen, een wandeltocht in een canyon wadend door een rivier.