Dag 20: Corona Arch en de uitzichten van Canyonlands NP

Vanochtend zijn Esther en ik alleen op pad gegaan. De kids wilden graag uitslapen (ze vinden de ene rots wat te veel lijken op de andere rots). Wij wilden graag Corona Arch bewonderen. De wandeling er naar toe is een klein uurtje. Eerst met de auto over de Potash Road (UT-279) naar de trailhead. Er staan maar vier auto's rond 8.30 uur. Dat is mooi, want dan is het er lekker rustig. Perfect voor foto's en stilte.

Bij het begin van de wandeling klimmen we iets en steken een spoor over. Het spoor loopt deels door een uitgehakt gedeelte van de berg. We stellen ons al voor dat de trail over dit spoor gaat en dat er net van de andere kant een trein komt. Het doet denken aan Roadrunner (miep, miep), zeker in dit landschap.

We vervolgen onze weg. Eerst een geleidelijk stijgend deel, waarna we wat moeten klimmen over slickrock. Soms met hulp van een kabel of een trap. Bij de kabel komt net een amerikaan afdalen met een hond op zijn arm. De hond is gek op wandelen en vind het niet leuk dat zijn baasje hem vast houdt. Hij was hier vanochtend als eerste geeft hij aan. Heerlijk kunnen genieten van de arch.

Hierna zien we Corona Arch van een afstandje. Wat een joekel. De opening van de boog is 42,5 meter breed en 32 meter hoog. Qua vorm lijkt Corona Arch veel op de grootste natuurlijke brug ter wereld, Rainbow Bridge bij Lake Powell. Vanwege deze gelijkenis heeft Corona Arch de bijnaam Little Rainbow Arch gekregen. 

Vlakbij Corona Arch (iets eerder) kan je ook nog Bowtie Arch zien, een gat dat op ongeveer 30 meter boven je in de rotswand zit. Deze arch is ontstaan doordat zich – als gevolg van erosie – aan de onderzijde van de rotswand een grotachtige opening had gevormd terwijl tegelijkertijd aan de bovenzijde een pothole was ontstaan (een gat in de bodem). De rotslaag die de grot en de pothole van elkaar scheidde is op gegeven moment erg dun geworden, en uiteindelijk ingestort. Bowtie Arch heeft een diameter van ongeveer 9 meter. Op deze plek zie je ook het verschijnsel dat 'weeping rock' wordt genoemd. Het water dat boven op de rotsformatie blijft liggen, zakt heel langzaam weg in het relatief zachte Navajo Sandstone. Als het water een hardere steensoort tegen komt, beweegt het zich horizontaal en komt het uiteindelijk uit de rots waar dan ook wat mosvorming en bacteriële kleuring zichtbaar is. Dit proces duurt soms wel honderden jaren.

Hierna lopen we door naar Corona Arch. Zoals gezegd een joekel. Dat is goed zichtbaar op de foto's waar Esther tegen de zijkant aan gaat staan en wij beiden er onder (zoek maar goed). We komen er vijf senioren (60+) tegen uit Californie. Volgens ons drie zussen en twee van hun mannen. Ze hebben enorm veel lol met elkaar. We maken wat foto's voor elkaar. Een van de dames laat een drinkfles rollen. Niet handig, want op dit aflopende slickrock gaat die er zo vandoor. Gelukkig blijft hij liggen op een wat vlakker stukje. Als ze teruglopen gaat dat in een langzaam tempo en een van de mannen heeft zichtbaar wat met de knie (band omheen). Toch nemen ze de moeite om op deze mooie plek te komen en ze zien er erg gelukkig uit (en gaan jodelen tegen een holte van de berg aan). We blijven hier een klein half uurtje genieten van de omgeving.

We lopen weer terug (stuk sneller) en rijden naar ons huisje. We komen om 11 uur aan. De kids liggen nog op bed op hun apparaten. Aankleden en ontbijt moet nog gebeuren. Na het ontbijt duiken we samen het zwembad in. 

Om half drie stappen we de auto in om naar Canyonlands NP te rijden. Dit keer het Island in the Sky district voor wat mooie uitzichtpunten. Eerst de Shafer Trail waar we in 2000 overheen gereden hebben met een jeep. Vervolgens Mesa Arch (ken je wel van de Windows Screensaver) en Green River Overlook. Het blijft een wonderlijk en 'remote' landschap.

's Avonds lekker eten bij de Cowboy Grill bij onze slaapplek.

Dit wordt onze laatste nacht hier. Morgen doen we de Delicate Arch Trail en rijden we naar Salt Lake City.