Dag 16: Kimber, Johnny, Big D, PeeGee en BlackJack

We verlaten vanochtend met een beetje weemoed Zion National Park. We zijn verliefd geworden op dit park en ook op onze verblijfplek, de Desert Pearl Inn. Een echte aanrader en het beste hotel tot nu toe. Zelfs als we het park uitrijden blijven we nog foto's schieten. Zoals van de Checkerboard Mesa. Een rotsformatie met zowel horizontale als verticale lijnen.

We zijn op weg naar Bryce Canyon National Park dat we te paard willen bekijken. Maar eerst na 10 mile even stoppen bij Backerei Forster, een duitse bakker met echte duitse Kaiser-broodjes. Iedereen geniet hiervan. Het Amerikaanse brood is nogal zoet.

De omgeving verandert. We gaan van rode rotsen naar groene weide met meanderende riviertjes en naaldbomen. Her en der langs de weg een mooie poort met benaming. Het geeft de indruk dat ergens daar achter de heuvel een ranch zit, maar je ziet enkel een weg. De bewoners bezitten hier grote stukken land. Ook stijgen we langzaam naar 7700 feet (ongeveer 2.350 meter). Bryce Canyon NP ligt best hoog. Het hoogste punt zelfs boven de 9.000 feet (2.740 meter). Dat merk je niet direct aan het landschap. Wel is de lucht wat ijler. Niet te veel inspannen dus. Lekker ontspannen op een paard is dan het credo.

Als we aankomen, hebben we nog tijd om een uitzichtpunt te bezoeken, voordat we ons moeten melden bij Canyon Trail Rides in de Bryce Canyon Lodge. We kiezen voor Bryce Point (je kunt uit wel 10-15 uitzichtpunten kiezen) vanwege het mooie beeld van het amfitheater van hoodoos. Zout, water, ijs en wind hebben dit prachtige schouwspel gemaakt.

Een parkeerplaats zoeken was nog wel een dingetje. Bij dit punt waren zo'n 30 parkeerplaatsen waar je omheen kon rijden, maar niet in een cirkel. De weg was op de middenstreep voor de parkeerplaats afgezet met pionnen met een ranger ernaast compleet met rangerhoed. Je raad het al: geen plek vrij. Ik laat Esther en de kids halverwege de parkeerplaats er uit en rij de weg weer op (want je moet doorrijden). Een paar honderd meter verder keer ik op de weg (niet altijd even makkelijk met een Chevy Suburban) en rij weer de parkeerplaats op. Ik heb geluk (denk ik) want vlak voor mij stapt iemand in de auto en wil achteruitrijden. Ik stop. Nu komt het: de ranger gebaart me om door te rijden. Ik wijs naar de auto die weg wil rijden. Hij wijst naar voren. Ik doe mijn raampje omlaag en zeg dat ik daar graag wil parkeren. Hij zegt: "you can point at that car, but i am pointing in that direction and that is where you go. A shuttlebus is coming in and you can't stop on this road right now". Ik ben verbaasd, maar hij is onwrikbaar. Een volgende rondje gemaakt en toen was er wel een plek vrij (de shuttlebus was er nog steeds niet trouwens).

Hierna rijden we naar de Bryce Canyon Lodge en melden ons. Om half 2 moeten we bij de stallen zijn en om 2 uur vertrekken we te paard de canyon in. Per gezin worden ons paarden toegewezen. Romee rijdt op Kimber, Merijn op Johnny, Anne op Big D, Esther op PeeGee en ik op BlackJack. Teugels vasthouden. Rechts is rechts. Links is links. Aantrekken is stop. En verder losjes vasthouden. Oja, en af en toe een tik om ze aan te sporen.

Er zijn ongeveer 40 mensen en we vertrekken in groepjes van tien met een cowboy er voor. Wij zijn de laatsten die vertrekken. De kinderen voorop en wij er achteraan. Het gaat heel even vlak en daarna vrij stijl naar beneden in een aantal switchbacks. De paarden gaan vlak langs de afgrond. Ze zullen er nooit ingaan, ook niet bij een 'stuurfout', maar niet iedereen voelt zich er fijn bij. Kimber houdt wel van een avontuurtje en loopt graag vlak langs de rand. Romee krijgt een beetje schrik en laat een paar traantjes. Dan komt cowboy Hank. Hij neemt de teugels van haar paard en brengt haar naar voren. Ze mag samen met cowboy Hank voorop rijden. Romee is gelijk ontdooid in zulke goede handen. Zo rijden we 5 mile door Bryce Canyon. We genieten enorm van de omgeving en iedereen vind het leuk om te doen. "Het is nog leuker dan we gedacht hadden", zeggen de kids.

Beneden in de canyon staan veel zwartgeblakerde bomen. Dat komt niet door brand (is er nog nooit geweest in Bryce Canyon), maar door blikseminslagen. Het zijn tientallen geïsoleerde bomen. Je zou verwachten dat de bomen bovenop de rim geraakt worden door de bliksem. Cowboy Hank legt uit dat de rotsen rood zijn doordat ze veel ijzer bevatten en dat de kom van rotsen als een soort magneet werkt op de bliksem. Vandaar dat de bomen op de bodem van de canyon de klos zijn.

We overnachten in het Best Western Grand Bryce Canyon. Ernaast wordt normaal van woensdag tot en met zaterdag een heuse rodeo gehouden. Helaas is deze vanavond afgelast vanwege te weinig deelname van rijders. Dan gaan we lekker een potje kaarten!

Morgen rijden we naar Moab via Scenic Byway UT-12, een van de mooiste wegen in de USA qua omgeving. Daar blijven we vier nachten.