Dag 5: En dan valt je mond open van verbazing....

De dag begint niet goed. Romee kreeg gisteravond plots flinke last van haar rug. Ze maakte een spelende beweging met haar been en dat schoot haar in de rug. Ze kon amper lopen en Esther en ik hebben haar om en om gedragen op de hakkepak. Slapen ging wel, maar vanochtend weer veel last. Om 7 uur had ik Zilveren Kruis al aan de lijn. We mochten kosten maken en het later declareren. Om half 8 heb ik gebeld met een plaatselijke fysiotherapeut en hebben we direct een afspraak kunnen regelen. Na een zorgvuldige intake werd Romee behandeld en kregen we enkele oefeningen aangeleerd voor onderweg. Daarnaast kregen we zijn telefoonnummer mee om hem te bellen als we raad nodig hadden tijdens onze reis. Romee kon zich al weer wat beter bewegen na de oefeningen en de pijnstillers. Daarna hebben we eerst heerlijk zelf ontbeten naast het motel en toen op weg.

Daarna op weg naar Cambria via Highway 1, ook wel de Pacific Highway genoemd. Een rit van op papier 2,5 uur. We hebben er 5 uur over gedaan. Onze mond viel wijd open van verbazing. Wat is het hier ongelooflijk mooi! Het is bijna niet te beschrijven. Een prachtige kust en heerlijk om daar met de auto vlak langs te rijden. Je voelt je frank en vrij. De zee is echt woest en de omgeving puur natuur. Zo stonden we bijvoorbeeld op het strand terwijl een jong zeeleeuwtje aan het 'surfen' was op de golven. Erg gaaf om te zien. Daarna rijden we door Big Sur, een bosgebied met Redwoods en Pines omgeven door de kustlijn. Op een andere plek eindigt een waterval (McWay waterval) in de zee van een Bounty-baai. We hebben geluk dat we deze kustweg helemaal kunnen volgen tot aan onze bestemming: Cambria. De weg is 1,5 jaar afgesloten geweest door een landslide. Een deel van de berg is omlaag geschoven en heeft de weg 'weggespoeld'. Er is hard gewerkt aan herstel en tien dagen geleden is de weg weer officieel open. Gelukkig maar, anders hadden we dit moeten missen.

Bij Piedras Blancas ligt een grote kolonie zeeolifanten te rusten op het strand. Mooi om die beesten zo te zien. Heel af en toe vechten ze met elkaar, maar veelal gooien ze wat zand op hun lichaam en kruipen naar voren en naar achteren. We stellen ons voor wie van onze familie en vrienden daar allemaal liggen en waarom. Dat leidt met regelmaat tot lachbuien.

Rond 5 uur komen we aan bij de Cambia Pines Lodge. Een aangename verrassing: ruime huisjes van alle gemakken voorzien, een verwarmd zwembed en goede bedden. Ook vliegen er rond de bomen van het zwembad piepkleine vogeltjes rond. Ze zijn pijlsnel. We zijn er al snel achter dat het kolibries zijn die genieten van de nectar in de bloemen van de boom. Erg schattig! (en niet op de foto te krijgen :)

In de avond hebben we gegeten in het restaurant van het complex. We hebben deze reis nog niet zo lekker gegeten. Anne had ravioli, Esther en Merijn samen een New York steak, Romee grilled cheese sandwich en ik St Jacobs schelpen met groenten en aardappelpuree. Dat smaakt naar meer!

Morgen een lekker relax-dagje hier op het complex en zonsondergang bewonderen op Moonstone Beach.